Laatste zaterdag heeft een vriend van mij eeuwige trouw beloofd aan zijn nieuwbakken echtgenote. Vorige maand vervulde ik de rol van organist tijdens een huwelijksmis van een vriendin. In september stond ik rijst te gooien naar een vreugdevol 25-jarig koppel dat plechtig uit de kerk trad. En in februari trek ik mijn beste kostuum aan om de misviering van een goede vriend bij te wonen.
Ik kan er alvast niet naast kijken, de mensen in mijn omgeving die er blijkbaar bewust voor kiezen om voor de Kerk de trouwen. De Kerk, dat heilige instituut dat de laatste jaren zo vaak in de spotlights kwam te staan omwille van haar eerbare dienaars. Dienaars die hun lusten niet enkel in hun zolderkamertje hebben kunnen laten botvieren. Al die commotie is blijkbaar onvoldoende voor jonge mensen om uit het traditionele kader te stappen. Vroeger trouwde iedereen voor de Kerk omdat de greep die de katholieke Kerk had op de samenleving onomkeerbaar en vanzelfsprekend leek. Wie dat niet deed, was een zonderling. Wie niet gedoopt was, was zelf een buitenbeentje. Maar langzaamaan is de geloofwaardigheid van dat machtige bastion stilaan beginnen afbrokkelen. De Kerken begonnen leeg te lopen, mensen klampten zich niet meer onwrikbaar vast aan het onbegrijpelijke en onaantastbare. Nieuwe waarden drongen zich op, in allerlei vormen en gedaanten. De generatie voor mij begon de zaken in vraag te stellen, hoewel de meerderheid er nog voor koos om hun eeuwige liefde voor het altaar aan elkaar te verklaren. Schijn bedriegt blijkbaar. Want nu ben ik aan een leeftijd gekomen waar mijn eerste vrienden en kennissen het ja-woord geven aan hun partner. Wat me hier sterk opvalt, is dat vrijwel iedereen voor een kerkelijk huwelijk kiest. Is het de macht der gewoonte? Is de traditie zo sterk? Is de huidige generatie opnieuw op zoek naar verloren gewaande traditie? Of is het voor de schijn van de kennissenkring? Blijkbaar is de drang nog steeds groot om voor de Kerk te trouwen. Een kerkelijk huwelijk brengt nog heel wat ceremoniële attributen met zich mee en we kennen allemaal de talloze Amerikaanse films waar Hollywoodsterren na het overdragen van de ringen elkaar een innige romantische kus geven en worden uitgeleid met feeërieke orgelmuziek, waarna ze onder een massa rijst worden bedolven. Het spreekt klaarblijkelijk nog steeds tot de verbeelding van jonge mensen om hieraan deel te nemen. Gemakkelijkheidshalve zou je kunnen zeggen dat dit getuigt van enige hypocrisie. Ik heb de proef niet op de som genomen, maar neem aan dat de meeste mensen die nu voor de Kerk trouwen, niet de meest courante kerkgangers zijn. Het is misschien overdreven om te stellen dat hun laatste bezoek aan een kerk geleden is van hun plechtige communie, maar veel zal ik er wellicht niet naast zitten. Ik vind het wel heel sterk van mijn zus dat ze zich hiertegen verzet heeft. Zij is enkel voor de wet gehuwd en daarmee was de kous af. Het feest was er daarentegen zeker niet minder op. Welnu, toegegeven weet ik niet wat ik zelf zou doen (indien ik ooit zou trouwen). Vooraan in de kerk staan, terwijl al je vrienden en familie je gadeslaan, het moet toch iets losmaken binnenin. Zolang de beloftes die ik voor het altaar maak bewaarheid kunnen worden en ik mijn klerikaal opportunisme kan opbiechten, zie ik in dit stukje toneel eigenlijk niet al te veel kwaads. De trend zal zich volgens mij nog wel even doorzetten, zolang er uiteraard genoeg priesters zullen zijn.
