En wat vindt de jongerenbeweging hiervan? Je zou op zijn minst een kritische ingesteldheid verwachten van de jeugd op het beleid. De wijze waarop de Jong CD&V zich manifesteert, is absoluut geen manier om andere jongeren aan te zetten om zich politiek te gaan engageren. Vele grote gebaren, handjesschuddend en huichelende sympathie van bedenkelijk allooi tentoonspreiden, ja, dat kunnen veel mensen. Maar ik trap niet in deze leugenachtigheid. Het is een waarheid die de CD&V onder ogen moet zien: de verkiezingen zullen niet door hen worden gewonnen. Want hoe je het ook draait of keert, de opmars van de NVA zal zich zeker laten gevoelen op lokaal vlak, ook al is dat een compleet ander niveau dan het federale. Je voelt gewoon dat er een tegenbeweging is ontstaan en dat het roer moet worden omgegooid. Verschillende campagnes worden uit de grond gestampt (bv. Roeselare 2030) en Roeselare probeert aan een koortsachtig tempo voort te maken met haar talloze (nutteloze?) openbare werken, zodat de Roeselarenaar op tijd de vruchten kan plukken van het tegen de volgende verkiezingen voor hen gecreëerde paradijs. Inderdaad, na de spiraalbrug, de vernieuwing van het station, de Westlaan, de Munt, de Jules Lagaelaan en nog andere kleinere werken, hebben we wel recht om eindelijk eens goed in de watten te worden gelegd… met een opgebouwde schuldenberg die zal lopen tot 2016! Ik en mijn werkende leeftijdsgenoten zullen moeten afbetalen wat onze voorgangers hebben geproduceerd, een principe waarbij ik me moeilijk kan aansluiten. Zeker niet in tijden waarin we sowieso al moeten inleveren op fiscaal vlak (denk maar aan de pensioenen en de wegvallende premies van velerlei aard) en waarbij het leven steeds duurder wordt (denk maar aan de inflatie en de brandstofprijzen). Wij worden dus twee keer onvrijwillig afgestraft door de spilzucht, het egoïsme en de eclatante onvoorzienigheid van de tweede leeftijd. En de jeugd blijft hier maar gelaten bij. Ikzelf ook trouwens, hoe vreemd dit na dit stukje tekst mag klinken. Ik weet immers nog te weinig met welke systeem ik te maken heb hier en hoe groot precies de impact effectief zal zijn op mijn levensstandaard. De gelatenheid en nivellering bij de jeugd is desalniettemin zorgwekkend in mijn ogen.
Nu zit ik zelf wel met een dilemma. Gezien politiek mijn interesse wel te pakken heeft, heb ik ook wel al eens zitten fantaseren om de stap naar de politiek te zetten. Mijn ideologie heb ik gevormd door het lezen van verschillende klassieke auteurs zoals Burke, Locke, Adams, Hobbes, de Tocqueville, Rousseau enzovoort, het discussiëren met vrienden en medestudenten en het lezen van kranten en magazines. Zo kwam ik tot de conclusie dat ik op sommige gebieden conservatief ben ingesteld, niet echt nationalistisch ben, zeker en vast niet individualistisch, maar veel belang hecht aan waarden zoals trouw, solidariteit, vriendschap en familie. Nu, dit even terzijde (zie ander blogbericht hiervoor), ben ik niet overtuigd tot welke partij ik mij zou moeten aansluiten. Mijn ideologisch profiel sluit wellicht het meest aan bij dat van de CD&V, maar als ik kijk naar de realiteit raak ik diep ontgoocheld. Ik blijf erbij dat politici een voorbeeldfunctie moeten vertonen, willen ze hun partijgebonden ankerpunten verspreiden naar het grote publiek. Ik vraag me daarom af waarom Leterme een buitenechtelijke relatie had, Wilfried Martens vier keer hertrouwd is en onze eigen burgemeester eveneens hertrouwd is. Als ik me niet vergis, zijn dergelijke acties volledig in strijd met het virtuele manifest van de christendemocraten, waarvan geacht wordt dat ze het instituut ‘huwelijk’ toch niet zo aan hun laars lappen. Een partij die de tering niet naar de nering zet, hoeft daarom niet op mijn steun te rekenen, ook al had ze die steun initieel wel volkomen.
Daarom kijk ik naar alternatieven, zoals de NVA, maar ook daar stoten mij enkele zaken tegen de borst. Het overdreven flamingantisme dat de partij soms uitstraalt, hun soms agressieve houding tegenover andere partijen, hun beperkte technische bagage, hun slabakkende geloofwaardigheid… Vooral op gemeentelijk vlak weet ik niet welke politieke zwaargewichten zich in de gemeenteraad bevinden. Echte bekenden zetelen er alvast niet, maar met bekendheid is bekwaamheid in deze tijden inherent verbonden. Men kan zich dus de vraag stellen of deze potentiële gemeentelijke beleidsmakers in spe wel voldoende kennis van zaken hebben om onze stad ordentelijk te laten functioneren. Dat is iets wat de NVA veel stemmen kan kosten, want op zich is het vertrouwen in jarenlang rooms-roeselaarse politiek wel ijzersterk geworden en moeilijk te breken. Volgens mij komt het ook een deel door het ‘je m’en foutisme’ van vele Roeselarenaars, die niet meteen zitten te wachten op een nieuw bewind. Het is jammer dat er daarom niet meer geluisterd wordt naar elkaar en er veel informele achterklap bestaat, wat constructief samenwerken in de toekomst nu al hypothekeert. Een kinderachtige vijandigheid steekt dus meer en meer de kop op. De ene week geeft Jong NVA een gratis vat, de week erna is dat Jong CD&V, precies een competitiedrang. Op de keeper beschouwd sluiten deze partijen dicht bij elkaar aan, wat het kartel in het verleden bewezen heeft. Ik vind gewoon de houding van beide partijen tegenover elkaar echt kinderachtig en helpt ons goed lokaal bestuur zeker niet vooruit. Jammer, hopelijk zal hier in de komende aanloopperiode alvast meer aandacht aan worden besteed.
